"Weer even uit mijn comfort-zone"

Lieve lezers,

Op 30 maart vloog ik terug van Colombo naar Bangkok.
Mijn bezoek aan Colombo duurde maar 8 dagen en om eerlijk te zijn: ik vond het prima om weer terug te gaan naar Bangkok. De confrontatie met armoede is altijd heftig en raakt me!

Om maar direct met de deur in huis te vallen: Maureen en ik hadden op verzoek van “Salvation Army Elderly Home” vier nieuwe fans gekocht. De kosten hiervan zijn 25.000 rupee (127 euro), wat voor veel mensen meer dan een maandsalaris is. Een hele mooie gift dus!

Het was al wat later op de dag en het werd een beetje donker toen we de fans bij het bejaardenhuis brachten. Mary, een ex- medewerker van het Leger des Heils en gepensioneerd, nodigde ons uit voor een kopje thee. Zij heeft een eigen kamer omdat ze haar hele leven bij “Salvation Army” heeft gewerkt. Heel veel moet je je daarvan niet voorstellen: het is een kamer(tje) zonder ramen, maar wel met een eigen badkamer en toilet. Groot is het dus niet, maar je hebt wel je eigen plekje en dat is veel waard!

Inmiddels was het donker geworden. Mary had een lamp aan gedaan en haar fan werkte gelukkig ook en dat is fijn want in de periode maart/april is het echt heel warm in Sri Lanka. Plotseling werd het stil en heel erg donker; de elektriciteit was uitgevallen. In korte tijd wordt het dan heel erg warm, om niet direct te zeggen, bloedheet. Gelukkig had Mary een klein lampje op een accu die opgeladen wordt als er elektriciteit is. Helaas, de meeste bewoners hebben dit niet!!

Zo’n lampje kost 5000 rupee, omgerekend 25 euro. Te duur voor de bewoners van dit tehuis. Het gevolg is dat ze volledig in het donker zitten als de stroom uitvalt en dat is geen uitzondering. En dan ook nog zonder fan!!

Ik heb het even aan den lijve ondervonden hoe dat aanvoelt. Heel afschuwelijk om zo in de hitte en dan ook nog in het donker te zitten. Daarnaast is het ook nog eens heel erg gevaarlijk! Als je wat ouder bent, sta je meestal wat minder stabiel op je benen en een mogelijke valpartij met bijbehorende gevolgen als een botbreuk of erger, ligt om de hoek.

Mary vertelde dat de elektriciteit heel vaak uit viel en dat er regelmatig de hele nacht geen power is. Oei, wat een ellende! Wat een gevaar voor de ouder wordende mens die, bijvoorbeeld voor de toiletgang, best een eind moet lopen! En dan vergeet ik de hitte nog even!

In Sri-Lanka is het de gewoonte dat ouderen bij hun kinderen gaan wonen. Er is geen AOW, dus veel mensen kunnen een eigen huisje niet betalen als ze niet meer kunnen werken. Maar wat als je geen kinderen hebt of als relaties gebroken zijn. Soms is verder leven buiten op straat de enige oplossing. Gelukkig is er dan nog zoiets als het Leger des Heils, of zoals het in Sri Lanka heet, ‘Salvation Army’. De bewoners van dit bejaardenhuis hebben zelf echt niets!!

Diep onder de indruk hebben we afscheid genomen. Mary lichtte ons bij met een zaklamp. Dit soort ervaringen maken echt indruk!

Ook hebben we Pushba weer bezocht. Pushba heeft suikerziekte en van HHH helpen we haar met het betalen van de medicatie. Haar zoon heeft ook suikerziekte maar kan gelukkig werken als tuc-tuc driver. Medicatie is zo duur dat ze dat zelf nooit kunnen betalen. Ze vragen geld aan alle bekenden om de medicatie te kunnen bekostigen. Ze wonen in bij een zus van Pushba om de kosten te drukken. Door de suikerziekte is Pushba langzaamaan nu ook nog blind geworden. Dieptriest!! De meeste mensen hebben geen zorgverzekering, dus bij ziekte heb je echt heel grote problemen!!

Maureen en ik werken al samen sinds 2008. We hebben elkaar ontmoet in de periode dat we in Colombo woonden (2008-2011). Zij doet sociaal werk voor “St. Andrews Scots Kirk”. Iedere donderdag organiseert deze kerk een lunch voor de minder bedeelden en Maureen helpt daar altijd. Deze keer was ik er ook en ik mocht mee helpen met het uitdelen van het eten. Oei, ook weer een heel bijzondere ervaring!

Er komen ruim 100 mensen en een paar ken ik want zij zijn ook client van “Helping Hands”. De kerk geeft iedere maand aan een groep mensen die armlastig zijn, een klein bedrag om voedsel te kunnen kopen. Met mijn “Hermiens Helping Hands” dragen wij daar ook aan bij.

Tijdens het uitdelen van de lunch ontmoette ik een client van "Helping Hands" waarvan haar been vanaf de knie geamputeerd is. Ze kroop over straat en kwam zo de eetruimte binnen. Ze gebruikt een teenslipper om haar hand te beschermen tegen de hitte van de straatstenen. Iedere maand krijgt ze 2000 rupee, omgerekend 10 euro. Door middel van een vingerafdruk “tekent” ze voor ontvangst. Toen ze de eetzaal verliet, filmde ik haar. Ze zocht heel even de schaduw op: het is maar zo meer dan 30 graden!

Een poosje later gingen Maureen en ik ook naar buiten en zagen we haar al kruipend de drukke Galle Road oversteken. Het was haar bedoeling om op haar knieën naar de bushalte gaan. Ik ben nog naar haar toe gelopen en heb haar geld gegeven om met een tuctuc naar de bushalte te rijden. Wat een ellende!! Dat soort ervaringen maakt diepe indruk op mij, nog steeds ook na meer dan 11 jaar!!

Op 4 april werd de lunch voor de armen betaald van “Hermiens Helping Hands”. Kosten ongeveer 90 euro! Heel mooi dat we dat kunnen doen!

De dochter van weduwe Sharmilla, we kennen haar nog vanuit de periode dat we in Colombo woonden, heeft een bril nodig. Ook voor Sharmilla met haar 2 dochters is het leven hard: ze werkt 6 dagen per week als schoonmaakster. Dan zijn de kosten voor een bril, 5000 rupee (25 euro) een te grote uitgave. Van HHH hebben we haar geld kunnen geven zodat Sharmilla voor de jongste dochter nu een bril kan kopen. Zo zie je maar weer dat je met een relatief kleine gift heel veel kan doen!

Voor “The Haven and Sunshine Home”, een tehuis waar jonge meisjes en jonge vrouwen wonen, soms met hun kinderen, hebben we voor 33 euro melkpoeder kunnen kopen. Het is in Sri Lanka de gewoonte dat men thee drinkt met melk en suiker. Thee zonder melk kan echt niet en we hoorden dat er op het moment dat wij er waren geen melkpoeder meer was. Ik geloof dat we 7 kg hebben gekocht. Kosten 33 euro. Dan kunnen ze weer even vooruit.

We hebben ook de meiden van het “Wattala Child Development Centre” bezocht. Elf jaar geleden ben ik in dit kindertehuis mijn vrijwilligerswerk begonnen. Ik heb hen verteld dat we definitief terug gaan naar Nederland. De schrik was groot; dat betekent dat ik niet meer zo vaak op bezoek kom om tijd met deze, inmiddels pubers, door te brengen.

Eén van de meiden vroeg me heel serieus of we haar niet konden adopteren. Ze liet me een bladzijde zien van wat ze geschreven had nav mijn vorige bezoek in oktober. Als ik dat lees word ik verdrietig; kinderen zonder liefhebbende ouders missen heel veel! Met een brok in mijn keel nam ik afscheid van deze meiden!

Alles bij elkaar hebben we van HHH 800 euro kunnen uitgeven. Het maakt me altijd blij om een klein beetje te kunnen helpen en dat is mogelijk dankzij jullie donaties! SAMEN KUNNEN WE MEER DOEN!!

Heel graag wil ik alle mensen die mij sponsoren ontzettend bedanken!!

Konden jullie maar eens even om een hoekje kijken. Ik kan jullie verzekeren dat, als je uit je comfort- zone stapt, dit diepe indruk maakt!

Ik moet altijd een paar dagen bijkomen van zo’n tripje!!

Lieve groet,
Hermien

Ps. Inmiddels zijn de verhuizers geweest. Ons huis is niet meer thuis. De laatste dagen zijn aangebroken van ons verblijf in het buitenland. Zaterdagavond, 13 april, hopen we aan te komen in Nederland.
Tijd voor een totaal nieuwe periode!!