Bye, bye Peru, deel 2
Door: Hermien
Blijf op de hoogte en volg Hermien
08 Mei 2018 | Thailand, Bangkok
For the translation in English, please scroll down tp the second part.
Bye, bye Peru, deel 2
Lieve lezers,
Mijn vorige update eindigde met het verhaal over armoede en over het grote verschil met bijvoorbeeld Nederland wat onderwijs betreft. In Nederland heeft elk kind, of je nu arm of rijk bent, de kans om naar school te gaan. Wat is dat geweldig!!
Wij zijn inmiddels al tien jaar woonachtig in landen waar met name sociale zekerheid niet zo gewoon is. Dat maakt dat ik met andere ogen naar Nederland kijk. Het gezegde; ‘wie niet werkt, zal ook niet eten’ is in landen waar wij gewoond hebben en nog wonen, de harde werkelijkheid.
Gevolgen van armoede zijn oa criminaliteit en alcohol- en drugsmisbruik. Ik ben altijd gericht op kinderen en hun problematiek en als een kind opgroeit in een gezin en woont in een omgeving met veel criminaliteit heeft dat natuurlijk een slechte invloed. Een aantal van deze kinderen ontmoet ik in kindertehuizen. In sommige situaties zijn ze door de kinderbescherming in een tehuis geplaatst en wordt er gewerkt aan een betere situatie thuis zodat kinderen weer terug kunnen naar hun familie. In veel gevallen is dat niet mogelijk en is opgroeien in een tehuis de enige oplossing. Erg triest!
In Sri lanka had ik contact met een jongeman van de leeftijd van onze kinderen (30 plus). Hij groeide op in een kindertehuis van Salvation Army, Leger des Heils en werkt er nu zelf. Hij vindt het nog steeds moeilijk om zonder ouders te leven en hij vroeg me of ik niet zijn ‘moeder’ kon zijn! Dat heeft echt indruk op me gemaakt! Pffff…….
Ik ga weer verder met mijn reisverslag:
Na het indrukwekkende bezoek aan de Machu Picchu zijn we terug gegaan naar Cuzco en vandaar met de bus, een 10 uur durende rit, naar het Titicacameer gereden. Onderweg zijn we bij verschillende bijzondere plaatsen gestopt. Zoals bij ‘Saint Peter the Apostle Church of Andahuaylillas’. Dit is een kerk met de bijnaam ‘Sistine Chapel of the Andes’ vanwege de mooie fresco’s. Heel apart is dat zo’n mooie kerk helemaal midden in de rimboe staat, ongeveer 45 km van Cuzco. Helaas, maar ook begrijpelijk mochten we er geen foto’s van maken.
Het hoogste punt wat we bereikten was “Abra La Raya” op 4335 meter. Wat een geweldig uitzicht!! De bergen om je heen, met sneeuw op de toppen, liggen zo maar op 6000 meter voor je. Dat maak je niet iedere dag mee!
Eindelijk kwamen we dus aan in Puno, vlak bij het Titicacameer. We logeerden in een hotel op het schiereiland met een prachtig uitzicht op het meer.
Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid Amerika gelegen op een hoogte van ruim 3800 meter. Het is het hoogstgelegen, bevaarbare meer ter wereld. Het heeft een oppervlakte van ruim 8000 vierkante km. Een gedeelte van dit meer hoort bij Bolivia en als je met de boot over het meer vaart, zie je dan ook in de verte de besneeuwde bergen van Bolivia. Prachtig!! In het meer liggen 41 eilanden waarvan we er een hebben bezocht.
Heel bekend zijn de Uroseilanden, rieteilanden van de Uros-Indianen. Deze eilanden zijn van riet gemaakt dat langs de oevers van het Titicacameer groeit. De bewoners maken van alles van riet: huizen, huisraad, boten enz. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-Indianen voor de oprukkende Inca's. Tegenwoordig leven de Uros van de toeristen die vanuit de stad Puno de eilanden bezoeken. Wij hebben ook met een van riet gemaakte boot gevaren. Dik heeft zelfs nog geroeid!!
We bezochten Taquile, een van de eilanden waar veel toeristen komen. Het is er behoorlijk heuvelachtig, dus een hele klim om naar het ‘Plaza Mayor’ te komen. Dan merk je weer dat op deze hoogte (ruim 3800 meter) zuurstoftekort een grote rol speelt. Ook de bewoners zelf hebben er last van, dat heb ik wel gezien. Ook zij lopen te puffen als ze naar boven lopen. Het eiland is smal en lang en toen Peru nog een Spaanse kolonie was, fungeerde het als gevangenis. Er wonen ongeveer 2200 mensen op Taquile. Vanaf de hellingen heb je geweldig uitzicht over de wit besneeuwde bergtoppen van Bolivia. Het hoogste punt ligt op 4050 meter.
De cultuur is nog steeds levendig wat oa te zien is aan de traditionele klederdracht die door iedereen gedragen wordt. De bewoners regelen hun eigen samenleving; ze houden zich aan de Inca morele code: "niet stelen, niet liegen en wees niet lui". De natuur is er prachtig en daar kan ik echt van genieten. Na een wandeling van ongeveer een half uurtje kwamen we bij een restaurantje. Daar hebben we buiten gegeten met een prachtig uitzicht op het Titicacameer.
De volgende ochtend gaan we nog even een klein eindje wandelen voor we naar het vliegveld gaan om terug te vliegen naar Lima. Tot onze verrassing komen we een kudde lama's tegen. Prachtig! Helaas, ons Peru-avontuur is bijna afgelopen. We worden opgehaald om naar Juliaca te gaan waar we het vliegtuig nemen, terug naar Lima.
Giannina, een van de vrouwen van ‘Semillas de Alegria’ nodigde ons uit om op de laatste dag, dinsdag tien april, met haar en haar echtgenoot te eten. Ze haalt ons op en we rijden ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was. Ze had een wazig verhaal dat er in hun woning een waterprobleem was, dus er was gekozen voor een andere locatie.
Wat bleek: er was een heuse ‘surprise party’ georganiseerd in de woning van een van de vrouwen van ‘Semillas de Alegria’. Alle aanwezigen hadden zich verstopt en toen we er aan kwamen, kwamen ze al gillend en schreeuwend te voorschijn. Ik heb al eerder geschreven dat deze vrouwen wel van een feestje houden en dat bleek ook wel weer. Het bleek dat ook de partners niet vies van een feestje zijn☺.
Ik had Giannina, in mijn oneindige argeloosheid, verteld dat we op 14 april 40 jaar getrouwd waren. Dat heeft ze goed onthouden! Dik en ik moesten elkaar onder luid applaus zoenen en daarna moesten we de dans openen. Dat was maar even want beiden werden we uitgenodigd om steeds weer met een andere partner te dansen. Het was echt geweldig!! Om nooit meer te vergeten!!
Na een toespraak werd me een mooie herinnering overhandigd: een ingelijste foto van alle vrouwen in ons ‘uniform’ en zelfs ik sta erbij!! Een van de vrouwen is erg goed in fotoshoppen. Ik heb geweldig mooie herinneringen aan Lima!!
Dat werd weer een latertje: gelukkig hadden we alles al ingepakt want de volgende ochtend vertrokken we naar het vliegveld voor onze super lange reis terug naar Bangkok.
We hebben inmiddels al weer verschillende berichten ontvangen van ‘ProVision asia’, organisatie in Bangalore, die zich inzet voor mensen met een beperking. Eind mei wordt de bekende ‘TCS WORLD 10 K’ weer gehouden. De vaste lezers van mijn website weten het vast nog wel: het is een enorm groot evenement in Bangalore waar ruim 70 NGO's aan mee doen om geld in te zamelen en ruim 25.000 mensen doen mee. Wij hebben al verschillende keren mee gedaan voor ‘ProVision asia’, zelfs een keer in Dronten waar we de ‘Sea Bottom Run’ organiseerden.
De laatste keer dat we mee deden in Bangalore was in 2016. Dit keer willen we iets organiseren in Bangkok samen met Neoh die met ons meedeed twee jaar geleden. Neoh is een collega van Dik en woont en werkt momenteel ook in Bangkok. Ons plan is om een parcours te lopen en/of te rennen in het Lumpini park. Natuurlijk hoop ik weer dat jullie ons zullen sponsoren.
Het doel is: "Help them move". Neoh en Dik zijn bezig om collega’s ‘warm’ te krijgen voor deze “GO GLOBAL RUN”. Neoh heeft 2 jaar geleden zijn ervaringen opgeschreven en foto’s geplaatst:
https://www.facebook.com/notes/zi-sheng-neoh/overwhelming-bangalore/10154288082149141/
Super leuk om te lezen!
Wil je meer weten over ‘ProVision asia’, bezoek dan de website:
www.provisionasia.org
In de periode dat we in Bangalore woonden, werkte ik als vrijwilliger op “Mithra Special School”, een onderdeel van Provisionasia. Dat was een geweldige ervaring!! Maar ze doen nog veel meer voor volwassenen en kinderen met een beperking.
Ik houd jullie op de hoogte!!
Wil je ons sponsoren voor ‘ProVision asia’:
NL 46 INGB 0008 9724 68 tnv H.J. Hoogeveen ovv TCS WORLD 10 K
Ps. Op 31 mei hoop ik weer terug te vliegen naar Nederland en ik blijf tot half augustus. Half juni hopen we voor de 5e keer opa en oma te worden en natuurlijk wil ik daar bij zijn!!
Tijd genoeg om ergens op een (zondag) school een presentatie te verzorgen over het leven van sloppenwijkkinderen in Bangalore. Ik heb zelf de mooie kans gekregen om als vrijwilliger op een school voor slumkids te werken. Verschillende keren heb ik families van de kinderen bezocht en ik kan niet anders zeggen dat dit behoorlijk indrukwekkend is.
Samen met Dik heb ik een power point presentatie gemaakt zodat je een idee krijgt hoe kinderen daar leven. Het zou geweldig zijn als een (zondag) school gaat sparen voor ‘Yuvalok’.
Dit is een organisatie die zich inzet voor ruim 1500 kansarme kinderen. Op school krijgen ze naast onderwijs ook een ontbijt en lunch. Helaas is dit hard nodig; veel sloppenwijkkinderen gaan niet naar school, veel kinderen werken zelfs al op heel jonge leeftijd om het gezins inkomen aan te vullen en voor veel kinderen is er niet voldoende geld om voeding te kopen.
Als het zomervakantie is geweest, komen veel kinderen terug op school met ingevallen gezichtjes omdat ze niet voldoende hebben kunnen eten.
Om de circel van armoede te doorbreken is onderwijs en goede voeding dus heel erg belangrijk!! Daar zet ‘Yuvalok’ zich voor in!!
Ik vind het belangrijk dat 'onze' Nederlandse kinderen zien hoe andere kinderen, elders in de wereld, leven. Dat kan door middel van mijn power point presentatie!
Voor meer info: www.yuvalok.org
Stuur me een bericht en we maken een afspraak: hermien@solcon.nl
Lieve groet,
Hermien
---------------------------------------------------------
Dear friends,
In my earlier blog I already started to tell you about our adventure in Peru. In my Dutch part of the blog I wrote about the differences regarding education opportunities for children living in Peru compared to, for example children living in the Netherlands. I know it is not always appropriate to straightforward compare situations between one and another country, bypassing culture, values and standards. But this is how I see it, however I also know very well that I need to take into account the culture, values and standards of the country where I am just a visitor, a guest.
Education opportunities in Peru are not equally spread over the whole community. If you can afford it you can send your children to a private school where the quality no doubt is much better than the government schools. This is where disparity starts which will contribute to further unbalance in the community.
Differences between have’s and don’t have’s exist in every community, but the magnitude defines the tension feeding criminality. And criminality is a serious problem in cities as Lima or any othe bigger city. What breaks my heart is the children who are always the victim. Poverty has dire consequences, especially where social security systems are weak or not existant at all.
We left the Netherlands over 10 years ago to live in countries where the standards for social security are significantly lower. What people tend to forget, especially the many people seeking refuge in the ‘rich’ west, is that it has a price tag, based on sharing and contributing.
Let me continue with something light, about our trip through beautiful Peru. In my last blog I wrote about amazing Cuco and Machu Picchu. From Aguas Calientes we took the Peru Rail back to Ollantaytambo and onwards to Cuzco by car. The next we left very early for Puno. A luxury touring car took about ten hours to drop us at our hotel in Puno. On the way we stopped at a beatiful church known as the ‘Saint Peter the Apostle Church of Andahuaylillas’ nicknamed the Sistine Chapel of the Andes because of the magnificent frescos adorning its walls. Andahuaylillas is a small town located 45 km away from Cusco. The church, probably built on an ancient Inca site at the end of the 16th century, is covered with murals and it was amazing to see. A bit of a strange experience to see a beautiful church almost in the middle of nowhere
We passed by an Inca site at Raqch'i which was a primary control point on a road system that originated in Cusco and expanded as the Inka empire grew. It is located in a valley known for sacred sites. At some point in time we got a feeling having seen enough rocks and Inca history. But on the other hand, better to see it and later maybe read about it.
We got out of the bus one more time at the highest point of our trip, Abra la Raya. It is a pass at an elevation of 4350m above sea level and marks the border between the Cuzco and Puno region.
Although the seats were comfy, 10 hours is about enough. We arrived at our hotel which was located on a peninsula, just out of Puno. Looking out of our window we had the lake in front of us. The sunrise early morning coloured the sky in all possible pastel shades.
We were dropped at the pier where a boat was waiting for us. Capable of carrying over 25 passengers easily, we had enough space as we were with a group of less than 10.
We visted the Uros Floating Islands, one of the top attractions of Lake Titicaca and Taquile, an island 45 km from Puno. The Uros Floating Islands are made of totora reeds, which grow in the lake. They are anchored with ropes attached to stick driven into the bottem of the lake. It is highly touristic but still a nice experience. A few islands are specially prepared for tourists.
The history of the islands and its inhabitants is explained and also why people started to live on the floating islands. This appeared to be the only way locals could escape from the new rulers, the Inca’s. We made a short tour on one of the reed boats where Dik took the oar on one side.
After the Uros we left for Taquile Island which was about a 2.5 hrs by boat. The Uros Islands were located in the Bay of Puno which is only a small part of the big Lake Titicaca (or Lago Titicaca as it is in Spanish). Leaving the Bay we suddenly entered the Lake which showed very big.
Isla Taquile is a big rock in the Lake. As the Lake is at 3820m above sea level, the highest point of the island is at 4050m. So, to climb up to the Plaza de Armas means several hundred steps to finally climb 230m from sea level to the plaza. Quite exhausting, but we managed as do some other 40.000 tourists flocking the rock annualy
Taquileños run their society based on community collectivism and on the Inca moral code: “ama sua, ama llulla, ama qhilla”, (Quechua for "do not steal, do not lie, do not be lazy"). Another speciality of the island is their fine handwoven textiles and clothing, which are regarded as among the highest-quality handicrafts in Peru. Knitting is exclusively performed by males, beginning in early boyhood.
We had very nice weather, blue skies and clear such that the snow capped mountains in Bolivia were clearly visible. Most probably looking at the Ancohuma, the third highest mountain in Bolivia. It is located in the northern section of the Cordillera Real, part of the Andes, east of Lake Titicaca.
After a beautiful holiday of just one week, we left for Lima again. We arrived Monday 9th afternoon and we were supposed to leave again on Wednesday the 11th, so not much time anymore.
Giannina invited us for a farewell dinner the night before our flight to BKK. She and her husband picked us up and took us to an unknown place. She had a blurry story about water problems in her house, so we had to go to another place.
We walked into a room as suddenly all the ladies of the “Semillas de Allegria” came out of nowhere, screaming and yelling. They had hidden themselves in a dark corner untill we popped up. Some were accompanied by their husbands and together we had a big party.
I wrote earlier that they like to have a party and they are really good at it as well. I think this is typical South American as we were invited to a birthday party not long after we arrived.
In my endless negligence, I told Giannina that on April 14 we were to celebrate our 40 years wedding anniversary which she remembered very well and so the farewell party turned into a wedding anniversary as well.
Dik and I had to kiss each other, standing in the middle of them and thereafter opening the party by dancing as the first couple. After a few minutes we were separated to dance with someone else. At the end I danced with all of the men and Dik with most of the ladies (as there were ample more ladies than men).
After a speech by Liliana I got a very nice memory from my new Peruvian friends, a group photo with all of the ‘Semillas de Allegria’. One of the women, Maria Luz is very good in photo shopping. She had to do some cut&paste to make the group complete as this was not the case with the original picture.
Then it was time to have dinner. Everyone had made something delicious at home and off course there was ‘Pisco Sour’, the one and only Peruvian cocktail. It was DELICIOUS!!
We arrived back home pretty late and luckily we had everything already packed. After a short night and nice memories we started our long trip to Bangkok. This meant 3 flights and in total 45 hours of travelling. But I already mentioned that in part 1.
Something completly different:
Two years ago we joined the famous TCS WORLD 10K in Bangalore with Neoh. He is Dik’s colleague and currently working in the same office in Bangkok. On the 27th of May this big event will happen again, BUT……together with Neoh we will organize a small run/walk in Lumphini Park in Bangkok. The regular readers of my website know what this is about.
But let me explain a little: during the time we were living in Bangalore, India, I was involved with “ProVisionasia” where I was working as a volunteer in the “Mithra Special School”, school for disabled children. But they are doing much more (text from PVA website):
“Many people who struggle with physical or mental disabilities have hope; life can be fruitful and have purpose. ProVISION ASIA serves these friends by offering a hand up, not a hand out. We encourage them to recognize and utilize their own abilities; empower them to make a significant contribution to society. We become a bridge between people with disabilities and community resources, specifically serving those in Bangalore and surrounding villages in South India.
OUR MISSION is to inspire hope among people with disabilities by providing an environment which fosters transformation. We encourage the vision of abundant life through practical life-skills training; provision of mobility aids, physiotherapy, job placements, education sponsorship, computer training; counseling and government advocacy”.
We have experienced this organization as bringing light in the darkness of many people and found it a privilege to be part of them where and whenever we could.
The ‘TCS WORLD 10K’ is a huge charity run taking place in Bangalore where 25.000 people join the annual event. Where it is about a 10 kilometers run for most people, there is also a special run for people with disabilities.There we joined PVA where we pushed some 50 wheelchairs over a stretch of 4km.
The wheelchair pushers raised money by friends, relatives or collegues who supported them. So did we! You can read a write-up about the trip by Neoh here:
https://www.facebook.com/notes/zi-sheng-neoh/overwhelming-bangalore/10154288082149141/
PVA is still supported by many expats once living in Bangalore but now back in home country or at any other location in the world. One of these support acts is to organize a run at the location where they are now. So, we will go for a run/walk on the 19th of May in Lumphini Park and hopefully people will donate some money: any amount is welcome!!
In the past, May 2014, we organized a run in the Netherlands: ‘Sea Bottom Run’, part of the ‘GoGlobal Team’ of ‘ProVision asia’.
GOAL IS: ‘HELP THEM MOVE’.
With love,
Hermien
Bye, bye Peru, deel 2
Lieve lezers,
Mijn vorige update eindigde met het verhaal over armoede en over het grote verschil met bijvoorbeeld Nederland wat onderwijs betreft. In Nederland heeft elk kind, of je nu arm of rijk bent, de kans om naar school te gaan. Wat is dat geweldig!!
Wij zijn inmiddels al tien jaar woonachtig in landen waar met name sociale zekerheid niet zo gewoon is. Dat maakt dat ik met andere ogen naar Nederland kijk. Het gezegde; ‘wie niet werkt, zal ook niet eten’ is in landen waar wij gewoond hebben en nog wonen, de harde werkelijkheid.
Gevolgen van armoede zijn oa criminaliteit en alcohol- en drugsmisbruik. Ik ben altijd gericht op kinderen en hun problematiek en als een kind opgroeit in een gezin en woont in een omgeving met veel criminaliteit heeft dat natuurlijk een slechte invloed. Een aantal van deze kinderen ontmoet ik in kindertehuizen. In sommige situaties zijn ze door de kinderbescherming in een tehuis geplaatst en wordt er gewerkt aan een betere situatie thuis zodat kinderen weer terug kunnen naar hun familie. In veel gevallen is dat niet mogelijk en is opgroeien in een tehuis de enige oplossing. Erg triest!
In Sri lanka had ik contact met een jongeman van de leeftijd van onze kinderen (30 plus). Hij groeide op in een kindertehuis van Salvation Army, Leger des Heils en werkt er nu zelf. Hij vindt het nog steeds moeilijk om zonder ouders te leven en hij vroeg me of ik niet zijn ‘moeder’ kon zijn! Dat heeft echt indruk op me gemaakt! Pffff…….
Ik ga weer verder met mijn reisverslag:
Na het indrukwekkende bezoek aan de Machu Picchu zijn we terug gegaan naar Cuzco en vandaar met de bus, een 10 uur durende rit, naar het Titicacameer gereden. Onderweg zijn we bij verschillende bijzondere plaatsen gestopt. Zoals bij ‘Saint Peter the Apostle Church of Andahuaylillas’. Dit is een kerk met de bijnaam ‘Sistine Chapel of the Andes’ vanwege de mooie fresco’s. Heel apart is dat zo’n mooie kerk helemaal midden in de rimboe staat, ongeveer 45 km van Cuzco. Helaas, maar ook begrijpelijk mochten we er geen foto’s van maken.
Het hoogste punt wat we bereikten was “Abra La Raya” op 4335 meter. Wat een geweldig uitzicht!! De bergen om je heen, met sneeuw op de toppen, liggen zo maar op 6000 meter voor je. Dat maak je niet iedere dag mee!
Eindelijk kwamen we dus aan in Puno, vlak bij het Titicacameer. We logeerden in een hotel op het schiereiland met een prachtig uitzicht op het meer.
Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid Amerika gelegen op een hoogte van ruim 3800 meter. Het is het hoogstgelegen, bevaarbare meer ter wereld. Het heeft een oppervlakte van ruim 8000 vierkante km. Een gedeelte van dit meer hoort bij Bolivia en als je met de boot over het meer vaart, zie je dan ook in de verte de besneeuwde bergen van Bolivia. Prachtig!! In het meer liggen 41 eilanden waarvan we er een hebben bezocht.
Heel bekend zijn de Uroseilanden, rieteilanden van de Uros-Indianen. Deze eilanden zijn van riet gemaakt dat langs de oevers van het Titicacameer groeit. De bewoners maken van alles van riet: huizen, huisraad, boten enz. Oorspronkelijk waren deze eilanden het toevluchtsoord van de Uros-Indianen voor de oprukkende Inca's. Tegenwoordig leven de Uros van de toeristen die vanuit de stad Puno de eilanden bezoeken. Wij hebben ook met een van riet gemaakte boot gevaren. Dik heeft zelfs nog geroeid!!
We bezochten Taquile, een van de eilanden waar veel toeristen komen. Het is er behoorlijk heuvelachtig, dus een hele klim om naar het ‘Plaza Mayor’ te komen. Dan merk je weer dat op deze hoogte (ruim 3800 meter) zuurstoftekort een grote rol speelt. Ook de bewoners zelf hebben er last van, dat heb ik wel gezien. Ook zij lopen te puffen als ze naar boven lopen. Het eiland is smal en lang en toen Peru nog een Spaanse kolonie was, fungeerde het als gevangenis. Er wonen ongeveer 2200 mensen op Taquile. Vanaf de hellingen heb je geweldig uitzicht over de wit besneeuwde bergtoppen van Bolivia. Het hoogste punt ligt op 4050 meter.
De cultuur is nog steeds levendig wat oa te zien is aan de traditionele klederdracht die door iedereen gedragen wordt. De bewoners regelen hun eigen samenleving; ze houden zich aan de Inca morele code: "niet stelen, niet liegen en wees niet lui". De natuur is er prachtig en daar kan ik echt van genieten. Na een wandeling van ongeveer een half uurtje kwamen we bij een restaurantje. Daar hebben we buiten gegeten met een prachtig uitzicht op het Titicacameer.
De volgende ochtend gaan we nog even een klein eindje wandelen voor we naar het vliegveld gaan om terug te vliegen naar Lima. Tot onze verrassing komen we een kudde lama's tegen. Prachtig! Helaas, ons Peru-avontuur is bijna afgelopen. We worden opgehaald om naar Juliaca te gaan waar we het vliegtuig nemen, terug naar Lima.
Giannina, een van de vrouwen van ‘Semillas de Alegria’ nodigde ons uit om op de laatste dag, dinsdag tien april, met haar en haar echtgenoot te eten. Ze haalt ons op en we rijden ergens naar toe waar ik nog nooit geweest was. Ze had een wazig verhaal dat er in hun woning een waterprobleem was, dus er was gekozen voor een andere locatie.
Wat bleek: er was een heuse ‘surprise party’ georganiseerd in de woning van een van de vrouwen van ‘Semillas de Alegria’. Alle aanwezigen hadden zich verstopt en toen we er aan kwamen, kwamen ze al gillend en schreeuwend te voorschijn. Ik heb al eerder geschreven dat deze vrouwen wel van een feestje houden en dat bleek ook wel weer. Het bleek dat ook de partners niet vies van een feestje zijn☺.
Ik had Giannina, in mijn oneindige argeloosheid, verteld dat we op 14 april 40 jaar getrouwd waren. Dat heeft ze goed onthouden! Dik en ik moesten elkaar onder luid applaus zoenen en daarna moesten we de dans openen. Dat was maar even want beiden werden we uitgenodigd om steeds weer met een andere partner te dansen. Het was echt geweldig!! Om nooit meer te vergeten!!
Na een toespraak werd me een mooie herinnering overhandigd: een ingelijste foto van alle vrouwen in ons ‘uniform’ en zelfs ik sta erbij!! Een van de vrouwen is erg goed in fotoshoppen. Ik heb geweldig mooie herinneringen aan Lima!!
Dat werd weer een latertje: gelukkig hadden we alles al ingepakt want de volgende ochtend vertrokken we naar het vliegveld voor onze super lange reis terug naar Bangkok.
We hebben inmiddels al weer verschillende berichten ontvangen van ‘ProVision asia’, organisatie in Bangalore, die zich inzet voor mensen met een beperking. Eind mei wordt de bekende ‘TCS WORLD 10 K’ weer gehouden. De vaste lezers van mijn website weten het vast nog wel: het is een enorm groot evenement in Bangalore waar ruim 70 NGO's aan mee doen om geld in te zamelen en ruim 25.000 mensen doen mee. Wij hebben al verschillende keren mee gedaan voor ‘ProVision asia’, zelfs een keer in Dronten waar we de ‘Sea Bottom Run’ organiseerden.
De laatste keer dat we mee deden in Bangalore was in 2016. Dit keer willen we iets organiseren in Bangkok samen met Neoh die met ons meedeed twee jaar geleden. Neoh is een collega van Dik en woont en werkt momenteel ook in Bangkok. Ons plan is om een parcours te lopen en/of te rennen in het Lumpini park. Natuurlijk hoop ik weer dat jullie ons zullen sponsoren.
Het doel is: "Help them move". Neoh en Dik zijn bezig om collega’s ‘warm’ te krijgen voor deze “GO GLOBAL RUN”. Neoh heeft 2 jaar geleden zijn ervaringen opgeschreven en foto’s geplaatst:
https://www.facebook.com/notes/zi-sheng-neoh/overwhelming-bangalore/10154288082149141/
Super leuk om te lezen!
Wil je meer weten over ‘ProVision asia’, bezoek dan de website:
www.provisionasia.org
In de periode dat we in Bangalore woonden, werkte ik als vrijwilliger op “Mithra Special School”, een onderdeel van Provisionasia. Dat was een geweldige ervaring!! Maar ze doen nog veel meer voor volwassenen en kinderen met een beperking.
Ik houd jullie op de hoogte!!
Wil je ons sponsoren voor ‘ProVision asia’:
NL 46 INGB 0008 9724 68 tnv H.J. Hoogeveen ovv TCS WORLD 10 K
Ps. Op 31 mei hoop ik weer terug te vliegen naar Nederland en ik blijf tot half augustus. Half juni hopen we voor de 5e keer opa en oma te worden en natuurlijk wil ik daar bij zijn!!
Tijd genoeg om ergens op een (zondag) school een presentatie te verzorgen over het leven van sloppenwijkkinderen in Bangalore. Ik heb zelf de mooie kans gekregen om als vrijwilliger op een school voor slumkids te werken. Verschillende keren heb ik families van de kinderen bezocht en ik kan niet anders zeggen dat dit behoorlijk indrukwekkend is.
Samen met Dik heb ik een power point presentatie gemaakt zodat je een idee krijgt hoe kinderen daar leven. Het zou geweldig zijn als een (zondag) school gaat sparen voor ‘Yuvalok’.
Dit is een organisatie die zich inzet voor ruim 1500 kansarme kinderen. Op school krijgen ze naast onderwijs ook een ontbijt en lunch. Helaas is dit hard nodig; veel sloppenwijkkinderen gaan niet naar school, veel kinderen werken zelfs al op heel jonge leeftijd om het gezins inkomen aan te vullen en voor veel kinderen is er niet voldoende geld om voeding te kopen.
Als het zomervakantie is geweest, komen veel kinderen terug op school met ingevallen gezichtjes omdat ze niet voldoende hebben kunnen eten.
Om de circel van armoede te doorbreken is onderwijs en goede voeding dus heel erg belangrijk!! Daar zet ‘Yuvalok’ zich voor in!!
Ik vind het belangrijk dat 'onze' Nederlandse kinderen zien hoe andere kinderen, elders in de wereld, leven. Dat kan door middel van mijn power point presentatie!
Voor meer info: www.yuvalok.org
Stuur me een bericht en we maken een afspraak: hermien@solcon.nl
Lieve groet,
Hermien
---------------------------------------------------------
Dear friends,
In my earlier blog I already started to tell you about our adventure in Peru. In my Dutch part of the blog I wrote about the differences regarding education opportunities for children living in Peru compared to, for example children living in the Netherlands. I know it is not always appropriate to straightforward compare situations between one and another country, bypassing culture, values and standards. But this is how I see it, however I also know very well that I need to take into account the culture, values and standards of the country where I am just a visitor, a guest.
Education opportunities in Peru are not equally spread over the whole community. If you can afford it you can send your children to a private school where the quality no doubt is much better than the government schools. This is where disparity starts which will contribute to further unbalance in the community.
Differences between have’s and don’t have’s exist in every community, but the magnitude defines the tension feeding criminality. And criminality is a serious problem in cities as Lima or any othe bigger city. What breaks my heart is the children who are always the victim. Poverty has dire consequences, especially where social security systems are weak or not existant at all.
We left the Netherlands over 10 years ago to live in countries where the standards for social security are significantly lower. What people tend to forget, especially the many people seeking refuge in the ‘rich’ west, is that it has a price tag, based on sharing and contributing.
Let me continue with something light, about our trip through beautiful Peru. In my last blog I wrote about amazing Cuco and Machu Picchu. From Aguas Calientes we took the Peru Rail back to Ollantaytambo and onwards to Cuzco by car. The next we left very early for Puno. A luxury touring car took about ten hours to drop us at our hotel in Puno. On the way we stopped at a beatiful church known as the ‘Saint Peter the Apostle Church of Andahuaylillas’ nicknamed the Sistine Chapel of the Andes because of the magnificent frescos adorning its walls. Andahuaylillas is a small town located 45 km away from Cusco. The church, probably built on an ancient Inca site at the end of the 16th century, is covered with murals and it was amazing to see. A bit of a strange experience to see a beautiful church almost in the middle of nowhere
We passed by an Inca site at Raqch'i which was a primary control point on a road system that originated in Cusco and expanded as the Inka empire grew. It is located in a valley known for sacred sites. At some point in time we got a feeling having seen enough rocks and Inca history. But on the other hand, better to see it and later maybe read about it.
We got out of the bus one more time at the highest point of our trip, Abra la Raya. It is a pass at an elevation of 4350m above sea level and marks the border between the Cuzco and Puno region.
Although the seats were comfy, 10 hours is about enough. We arrived at our hotel which was located on a peninsula, just out of Puno. Looking out of our window we had the lake in front of us. The sunrise early morning coloured the sky in all possible pastel shades.
We were dropped at the pier where a boat was waiting for us. Capable of carrying over 25 passengers easily, we had enough space as we were with a group of less than 10.
We visted the Uros Floating Islands, one of the top attractions of Lake Titicaca and Taquile, an island 45 km from Puno. The Uros Floating Islands are made of totora reeds, which grow in the lake. They are anchored with ropes attached to stick driven into the bottem of the lake. It is highly touristic but still a nice experience. A few islands are specially prepared for tourists.
The history of the islands and its inhabitants is explained and also why people started to live on the floating islands. This appeared to be the only way locals could escape from the new rulers, the Inca’s. We made a short tour on one of the reed boats where Dik took the oar on one side.
After the Uros we left for Taquile Island which was about a 2.5 hrs by boat. The Uros Islands were located in the Bay of Puno which is only a small part of the big Lake Titicaca (or Lago Titicaca as it is in Spanish). Leaving the Bay we suddenly entered the Lake which showed very big.
Isla Taquile is a big rock in the Lake. As the Lake is at 3820m above sea level, the highest point of the island is at 4050m. So, to climb up to the Plaza de Armas means several hundred steps to finally climb 230m from sea level to the plaza. Quite exhausting, but we managed as do some other 40.000 tourists flocking the rock annualy
Taquileños run their society based on community collectivism and on the Inca moral code: “ama sua, ama llulla, ama qhilla”, (Quechua for "do not steal, do not lie, do not be lazy"). Another speciality of the island is their fine handwoven textiles and clothing, which are regarded as among the highest-quality handicrafts in Peru. Knitting is exclusively performed by males, beginning in early boyhood.
We had very nice weather, blue skies and clear such that the snow capped mountains in Bolivia were clearly visible. Most probably looking at the Ancohuma, the third highest mountain in Bolivia. It is located in the northern section of the Cordillera Real, part of the Andes, east of Lake Titicaca.
After a beautiful holiday of just one week, we left for Lima again. We arrived Monday 9th afternoon and we were supposed to leave again on Wednesday the 11th, so not much time anymore.
Giannina invited us for a farewell dinner the night before our flight to BKK. She and her husband picked us up and took us to an unknown place. She had a blurry story about water problems in her house, so we had to go to another place.
We walked into a room as suddenly all the ladies of the “Semillas de Allegria” came out of nowhere, screaming and yelling. They had hidden themselves in a dark corner untill we popped up. Some were accompanied by their husbands and together we had a big party.
I wrote earlier that they like to have a party and they are really good at it as well. I think this is typical South American as we were invited to a birthday party not long after we arrived.
In my endless negligence, I told Giannina that on April 14 we were to celebrate our 40 years wedding anniversary which she remembered very well and so the farewell party turned into a wedding anniversary as well.
Dik and I had to kiss each other, standing in the middle of them and thereafter opening the party by dancing as the first couple. After a few minutes we were separated to dance with someone else. At the end I danced with all of the men and Dik with most of the ladies (as there were ample more ladies than men).
After a speech by Liliana I got a very nice memory from my new Peruvian friends, a group photo with all of the ‘Semillas de Allegria’. One of the women, Maria Luz is very good in photo shopping. She had to do some cut&paste to make the group complete as this was not the case with the original picture.
Then it was time to have dinner. Everyone had made something delicious at home and off course there was ‘Pisco Sour’, the one and only Peruvian cocktail. It was DELICIOUS!!
We arrived back home pretty late and luckily we had everything already packed. After a short night and nice memories we started our long trip to Bangkok. This meant 3 flights and in total 45 hours of travelling. But I already mentioned that in part 1.
Something completly different:
Two years ago we joined the famous TCS WORLD 10K in Bangalore with Neoh. He is Dik’s colleague and currently working in the same office in Bangkok. On the 27th of May this big event will happen again, BUT……together with Neoh we will organize a small run/walk in Lumphini Park in Bangkok. The regular readers of my website know what this is about.
But let me explain a little: during the time we were living in Bangalore, India, I was involved with “ProVisionasia” where I was working as a volunteer in the “Mithra Special School”, school for disabled children. But they are doing much more (text from PVA website):
“Many people who struggle with physical or mental disabilities have hope; life can be fruitful and have purpose. ProVISION ASIA serves these friends by offering a hand up, not a hand out. We encourage them to recognize and utilize their own abilities; empower them to make a significant contribution to society. We become a bridge between people with disabilities and community resources, specifically serving those in Bangalore and surrounding villages in South India.
OUR MISSION is to inspire hope among people with disabilities by providing an environment which fosters transformation. We encourage the vision of abundant life through practical life-skills training; provision of mobility aids, physiotherapy, job placements, education sponsorship, computer training; counseling and government advocacy”.
We have experienced this organization as bringing light in the darkness of many people and found it a privilege to be part of them where and whenever we could.
The ‘TCS WORLD 10K’ is a huge charity run taking place in Bangalore where 25.000 people join the annual event. Where it is about a 10 kilometers run for most people, there is also a special run for people with disabilities.There we joined PVA where we pushed some 50 wheelchairs over a stretch of 4km.
The wheelchair pushers raised money by friends, relatives or collegues who supported them. So did we! You can read a write-up about the trip by Neoh here:
https://www.facebook.com/notes/zi-sheng-neoh/overwhelming-bangalore/10154288082149141/
PVA is still supported by many expats once living in Bangalore but now back in home country or at any other location in the world. One of these support acts is to organize a run at the location where they are now. So, we will go for a run/walk on the 19th of May in Lumphini Park and hopefully people will donate some money: any amount is welcome!!
In the past, May 2014, we organized a run in the Netherlands: ‘Sea Bottom Run’, part of the ‘GoGlobal Team’ of ‘ProVision asia’.
GOAL IS: ‘HELP THEM MOVE’.
With love,
Hermien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
