Bijzondere herinneringen........

Lieve lezers,

De date in Jakarta was heel erg leuk! Na twee maanden konden we elkaar weer even in de armen sluiten.

Dik stond te wachten bij immigration en hij zag me al uit de verte aankomen. Ik had hem nog niet gezien; ik was bezig om wifi op mijn telefoon te krijgen zodat ik kon zien of hij al een berichtje had gestuurd over de plaats waar hij stond te wachten. Ineens zag ik hem staan! Dat zijn toch wel mooie momenten!

Nadat we onze bagage hebben, nemen we een taxi en gaan naar een hotel. Even tijd voor elkaar!

Op zondag nemen we een taxi en gaan naar het hotel/kindertehuis van waaruit de adopties geregeld werden. Voor de duidelijkheid: bijna 36 jaar geleden hebben we vanuit Jakarta een piepklein jongetje geadopteerd met de naam Mardiyanto.

Het gebouw waar we toen logeerden en waar de kinderen verbleven, is nu vervallen en wordt niet meer gebruikt. Jammer dat we niet even binnen kunnen kijken; er staat een groot hek voor wat helemaal gesloten is. Er is niemand te zien.

Dik is er in 2004 nog geweest. Toen werd het gebruikt als hotel en is hij er nog even binnen geweest.

Heel vreemd om na zo’n lange tijd hier weer terug te zijn. Er is natuurlijk veel veranderd; het verkeer is veel drukker geworden.

We gaan naar een riviertje heel dichtbij waar we toen ook zijn geweest. Kinderen zitten aan de kant een spelletje te doen. Het water is erg vies en op de achtergrond zie je hoge torenflats die er toen natuurlijk nog niet stonden. De hutjes zien er armetierig uit. Je zult hier wonen!

Thuis, in Nederland, hebben we hier nog foto’s van. Die gaan we beslist nog eens opzoeken! Het verschil tussen rijk en arm is hier ook enorm! Het raakt me om dit allemaal weer terug te zien. Waar is de tijd gebleven?

We nemen de taxi weer en rijden naar het St. Carolus Hospital waar we onze zoon voor het eerst in de armen hebben gesloten. We herkennen het echt niet meer; heel jammer.

Dik spreekt een aardig mondje Indonesisch en vraagt naar de kinderafdeling. We lopen rond door de gangen van het ziekenhuis maar herkennen niets. Helaas spreken de mensen geen Engels, dus kunnen we ook niets vragen. We worden er een beetje stil van; bijzonder om hier weer te zijn na zo’n lange tijd!

We verlaten het ziekenhuis en gaan naar het “Fatahillah Square”, waar het gigantisch druk is. Op dit plein staat ook het oude stadhuis, een koloniaal gebouw, wat nu een museum is. Wat me opvalt is dat bijna alle vrouwen een sluier dragen. De vrouwen die niet gesluierd zijn, vallen echt op. We willen een kopje koffie drinken in het “Cafe Batavia”, waar we 36 jaar geleden ook geweest zijn.

We vallen lekker op als witte toeristen en we worden door verschillende groepen jongeren gevraagd voor een interview. Zij willen heel graag Engels praten. We hebben veel lol!!

Grappig zijn de fietsen die je hier even kunt huren. Ze zijn in felle kleuren geschilderd en als je er één huurt, krijg je er een fel gekleurd hoedje bij. Het ziet er erg leuk uit en de mensen hebben veel plezier!

Na ons bezoek aan het “Batavia Cafe”, lopen er groepen schoolkids rond op het plein die hun Engels moeten praktiseren. We komen niet meer weg!! Erg leuk, maar na een poosje ook erg vermoeiend en we vluchten weg.

We gaan naar de oude haven, waar we 36 jaar geleden ook zijn geweest met een verzorgster van het kindertehuis. De boten zijn gigantisch oud en ook hier zie je nu hoge torenflats vlakbij. Ik kan me herinneren dat de boten toen, gelost werden door mannen die over heel smalle plankjes liepen. Die smalle plankjes worden nog steeds gebruikt, maar gelukkig worden er nu ook machines gebruikt om de boten te laden en te lossen. Het is al een hele kunst, om over die smalle plankjes, steil omhoog te lopen om op het schip te komen! Mij niet gezien!

We bezoeken ook weer de Botanische tuin in Bogor. Toen we daar 36 jaar geleden liepen, was het mijn eerste bezoek aan een tropische tuin. Ik keek mijn ogen uit! Nu komt het me allemaal erg bekend voor; na bijna 11 jaar wonen aan de andere kant van de wereld is het me heel bekend geworden. Bogor ligt 50 km van Jakarta en via de snelweg ben je er zo.

Het paleis in de botanische tuin werd de residentie van de Indonesische president Soekarno in 1949. Er is ook een oud Nederlandse begraafplaats, deze bestond al voor de tuin werd aangelegd. Het merendeel van de graven behoort toe aan de familie van de gouverneurs-generaal van Nederlands-Indië.

De tuin werd aangelegd in 1817 en heette in het Nederlandse koloniale tijdperk “Buitenzorg”.

Op de laatste dag hebben we nog even de tijd om het Historisch Museum van Jakarta, Museum Sejarah Jakarta te bezoeken. Het gebouw werd in 1627 in gebruik genomen als stadhuis van Batavia. Het is het oudste gebouw in deze regio. Er zijn oude mappen en portretten te zien, maar ook meubels en porselein die eigendom waren van de koloniale gouverneurs in Jakarta.

We drinken nog even een kopje koffie in het "Batavia Cafe" en dan gaan we terug naar het hotel. Ook Jakarta is een miljoenenstad en het duurt erg lang voor we weer in ons hotel zijn. Oei, oei, wat een drukte! Volgens internet zijn er 9 miljoen inwoners!

Dan gaan we weer naar vliegveld waar we ieder weer onze eigen weg gaan: Dik gaat weer naar Kalimantan op Borneo en ik ga terug naar Bangkok.

We hebben een raar leven, maar daar komt heel binnenkort een eind aan!

Vrijdag, de 22ste maart, hoop ik naar Colombo te vliegen voor, voorlopig, mijn laatste werkbezoek!!

Lieve groet,
Hermien

Ps. Voor de grap heb ik eens even gegoogeld om te kijken hoeveel inwoners de steden hebben waar we de laatste 11 jaar hebben gewoond:

Colombo 1,5 miljoen inwoners,
Bangalore 12 miljoen,
Bangkok 8 miljoen,
Lima 10 miljoen.

Dan is Colombo maar een dorpje:-)