Hello Darkness my old friend

Een lied van Simon@Garfunkel ergens uit de 60er jaren dat sinds enige tijd door mijn hoofd spookt. Misschien omdat we leven in tijden vervuld van ‘darkness’. Alle ogen zijn nu natuurlijk gericht op Oekraïne en daar hoef ik verder niet over uit te wijden, de media laten niets te raden over. De emoties hangen als donkere wolken over ons mensen heen en brengen van alles naar boven van verdriet tot haat. Emoties die we moeilijk onder controle kunnen houden lijkt het, of zoals het verder gaat in de song of the Sound of Silence:

People talking without speaking, people hearing without listening….

Hermien heeft me gevraagd om deze keer een stukje voor HHH te schrijven. Het is nu 14 jaar geleden dat we voor korte tijd naar het buitenland zouden gaan. Dat werd uiteindelijk meer dan 11 jaar waarna we terug in Nederland met pensioen zouden gaan. Dat lukt nog niet helemaal omdat ik, Dik, zo nu en dan gevraagd wordt om voor de company nog wat werk te verrichten. Na Mexico, Borneo en Dubai kwam ik daarvoor ook nog even in Sri Lanka terecht voor een paar dagen in november vorig jaar. Hermien is dus ook nog niet met pensioen met haar HHH en onderhoudt nog veel contacten met projecten in India en Sri Lanka. Zo kon ik eind vorig jaar nog geld overdragen voor de ondersteuning van mensen die het hard nodig hadden.

Het werk van Hermien, HHH is voor 100% haar werk. In de landen waar we woonden had ik mijn eigen werk en was Hermien bezig met allerlei sociale projecten. Zo nu en dan ging ik mee op pad de slums in of op bezoek bij bijzondere projectjes waar zij de hand in had. Sommige van die locaties bezocht ik redelijk vaak zoals een kindertehuis in Sri Lanka waarvan we de kinderen echt leerden kennen en zij ons. Vorig jaar nog, toen ik voor een paar dagen in Colombo was, sprak ik af met Rohan. Nog een tiener toen wij hem voor het eerste ontmoeten in het Wattala Children Home, nu een jonge man. Sommige van de kinderen van destijds hebben nu zelf kinderen. We hebben nog steeds contact met een aantal van hen.

Maar in wat voor omstandigheden leven zij nu? Op dit moment als ik dit schrijf (half april) is Sri Lanka weer in een de zoveelste crisis beland. Vanaf de eerste keer dat ik in Sri Lanka aan het werk was, werd ik geconfronteerd met soldaten op elke hoek van de straat. Op dat moment stond een vrouw aan het roer als president van Sri Lanka met een prachtige naam, Chandrika Bandaranaike Kumaratunga (van 1994 tot 2005). Zij scheen in het begin wel geprobeerd te hebben vrede te stichten met de Tamils, maar dat liep op niets uit. Ze werd zelfs bijna slachtoffer van een Tamil zelfmoordcommando.

Ik was in Sri Lanka toen een zekere Ranil Wickremasinghe in 2001 premier werd en later opnieuw vredesonderhandelingen begon met de Tamils waarna in Oslo zelfs een ‘soort’ akkoord tot stand kwam, zeer tegen de zin van Mevrouw Kumaratunga (president) die de verkiezingen weer won in 2004, dus exit Wickremasinghe. Tja, en toen kwam er een andere, nu wereldwijd bekende, familie in beeld toen ze Mahinda Rajapakse als premier aanwees. Dezelfde premier die aan het bewind was toen Hermien en ik in Sri Lanka neerstreken in 2008. Op het moment dat de oorlog in Sri Lanka in volle gang was, waren er checkpoints op elke hoek van de straat. Hermien en ik zijn zelfs een keer onder schot gehouden omdat mr. Rajapakse toevallig voorbij kwam.

Ik denk dat het de familie Rajapakse nu dun door de broek loopt en het zou mij niet verbazen als het niet fris met ze zou aflopen. Ik zou daar een en ander over kunnen vertellen, we zagen dit meer dan 10 jaar geleden al aankomen. China speelt daar een grote rol in, maar niet de grootste. Het land staat aan de afgrond door jarenlang mismanagement en corruptie.

Maar met dat alles is het natuurlijk schrijnend met wat er met de mensen onderaan de samenleving gebeurd. Ik sprak een aantal mensen in november vorig jaar die aangaven dat het er niet vrolijker op werd wat betreft de kosten van levensonderhoud. En dan bedoel ik hier mensen met een heel goed inkomen in Sri Lanka. Maar ik sprak ook anderen, de mensen onder aan de ladder, die vertelden van de moeilijkheden die zij ervaarden om rond te komen of zich zelfs maar gewoon een maaltijd per dag konden veroorloven. Met de wetenschap die we nu hebben, en vooral Hermien die regelmatig door haar vriendin, Maureen, wordt bijgepraat, is het duidelijk dat de toestand nog veel slechter is geworden. Dat zien we ook op tv inmiddels.

We vertrokken uit Sri Lanka in 2011 om neer te strijken in Bangalore in India. Ik zelf kende India al lange tijd omdat ik vanaf midden jaren negentig veel werkte, meestal in Pakistan, maar ook in India en Bangladesh. Mijn eerste ervaring was met een vrachtschip (de Bovenkerk van de Nedlloyd) waarmee ik in 1975 Bombay aandeed. De hoofdmotor heeft een onderdeel dat regelmatig gereinigd moet worden (spoellucht balk voor kenners). Dat bestaat uit een soort pijp van 1.5 meter in doorsnede en is ongeveer 15 meter lang. Die pijp zit na verloop van tijd redelijk vol met teer en andere heel smerige producten. Het gaat in je huid zitten en moet slijten omdat je het er bijna niet kunt uitwassen. Tja, dan komt er een Indische man binnen met een stoet kinderen van een jaar of 10. Die zijn klein en kunnen mooi die pijp in met emmers met krabbers en dweilen….. Dat was meer dan 40 jaar terug maar ook voor ons toen al schokkend. Dit werd door de lokale Nedlloyd geregeld en die zagen alleen roepies. Onze kok ging direct aan de slag en maakte een enorme rijstmaaltijd met groente en vlees en wij namen ze mee aan dek om ze helemaal in te zepen en schoon te schrobben (zover als dat kon). Ze beleefden zo toch nog een ‘leuke’ middag.

We zijn nu dus in een ander tijdperk zou je zeggen. Helaas, niets is minder waar. Er zijn gelukkig wel meer organisaties die daar veranderingen in willen aanbrengen. In India hebben wij twee daarvan van dichterbij leren kennen. Hermien heeft over die organisaties al veel geschreven en ik kan daar weinig aan toevoegen, alleen dat ik ze persoonlijk van dichtbij heb ervaren. De teams hebben we persoonlijk leren kennen en het zijn echte vrienden geworden. Het is heel wat anders natuurlijk om zelf de sloppenwijken binnen te lopen en te ervaren hoe de mensen leven, vaak met een smile op hun gezicht terwijl ze toch echt niets hebben. Die smile wordt bij tijd en wijle wel heel dun als de problemen groter worden. Dat varieert van familieproblemen waarbij de mannen vrouwen, en soms hun eigen kinderen, mishandelen als de alcohol weer toeslaat. Maar ook simpelweg te weinig geld hebben om voedsel te kopen.

Wij zeggen dan al gauw dat ze niet zoveel kinderen op de wereld moeten zetten en feitelijk is dat zo. Het systeem is daar echter heel anders waar kinderen de zorg dragen voor ouders die zelf niet meer kunnen werken. AOW is er natuurlijk niet. Het is moeilijk om dat systeem te veranderen en een van de belangrijkste wegen daartoe is onderwijs. Met een opleiding is het mogelijk om ergens in dienst te komen en meer te verdienen dan een voddenraper. Op dat moment kun je ook aan de toekomst denken in kleinere gezinsverbanden. Minder monden om te voeden en zo de neerwaartse spiraal om te keren. Long way to go, maar je moet ergens beginnen.

Hermien heeft het vaak gehad over Provision Asia, een organisatie die kinderen en volwassenen met een handicap (differently abled zeggen ze zo mooi) uit de sloppenwijken halen en ze een menswaardig bestaan proberen te geven. Geweldige organisatie waar we nog veel mensen van kennen en soms nog contact mee hebben.

Een andere organisatie is Yuvalok Foundation. Zij halen kinderen uit de sloppenwijken en geven ze onderwijs en ook vaste maaltijden. Yuvalok Foundation is geëvolueerd rond de kerngedachte van "Investing in Lives". De levens van de gemarginaliseerde gemeenschap, de hand reikend naar de mensen die als laatste in de rij staan, gebonden aan minder dan twee maaltijden per dag, het arme en genegeerde deel van de samenleving, zijn hun grote familie geworden. De vrijwilligers van Yuvalok zijn op een missie om de vicieuze val van onwetendheid, armoede en analfabetisme te doorbreken. Dat is dus de neerwaartse spiraal die ik hiervoor ook noemde.

Kinderen krijgen een uniform uitgereikt zodat ze zich ook direct aangenomen voelen. Liefde geven staat bovenaan de ‘to do’ lijst van de medewerkers. Kinderen op de scholen van Yuvalok worden met liefde, onderwijs en gezonde maaltijden verzorgd. Studenten worden bijgebracht met waarden, integriteit en mededogen op hun goed uitgeruste scholen op hun pad naar succes. De leerkrachten worden geholpen met intensieve trainingsprogramma's die hen helpen om de omgang met de kinderen te versterken.

Een paar maanden geleden liepen Sam en Shobha (vast wel bekend uit de eerdere verhalen van Hermien) in Hegde Nagar, een locatie in Bangalore. In Bangalore wonen meer dan 4 miljoen migrant arbeiders (die dus niet oorspronkelijk uit Bangalore komen). Door de Corona pandemie zitten er nu waarschijnlijk meer dan 200.000 nog steeds zonder werk en dus ook zonder inkomen. Met de arbeiders komen ook hun gezinnen die verloren door de stad lopen. In Hegde Nagar werden ze direct omringd door tientallen kinderen die dus niet naar school gingen. Inmiddels heeft Yuvalok daar een gebouwtje ingericht voor het geven van onderwijs. Er staan speeltoestellen en de kinderen krijgen ook hier een echte voedzame maaltijd. From Street to School! De ouders die ze bezochten werken in de afvalscheiding. Dat is niet te vergelijken met wij wat daar onder verstaan natuurlijk. Ze verdienen daar erg weinig mee (ong. 4 Euro per dag), maar het is in elk geval wat. Een van de vaders kwam naar Shobha om te vertellen dat hij ook graag wilde leren en schrijven.

Hele mooie initiatieven en 100% waard om onze ondersteuning te krijgen. Dus niet ‘hearing without listening’.

Vriendelijke groet,

Dik van der Linden

Ik rond het nog even af: voor het nieuwe project van Yuvalok, Almon Center, in Hegde Nagar (Bangalore), hebben we van HHH 1000 euro kunnen doneren. In mei begint de zomervakantie. Dat betekent heel praktisch geen school, dus ook geen eten voor de kinderen. Met behulp van onze gift gaat Yuvalok een kamp organiseren zodat er in deze periode iets leuk te doen is voor de kinderen EN dus ook een goede maaltijd!! Heel belangrijk, anders komen de kids na de vakantie ondervoed terug.

Voor een aantal arme gezinnen in Colombo hebben we 750 euro kunnen overmaken, zodat zij een voedselpakket aangeboden krijgen. De familie van Maureen gaat dit verzorgen en ook Maureen haar moeder zal weer helpen!

Wil je ook mee helpen?

NL46 INGB 00089724 68 tnv. H.J. Hoogeveen ovv HHH

Lieve groet,

Hermien

Hello darkness my old friend.

A song of Simon[e-38]Garfunkel somewhere in the sixties that is in my mind since some time. Maybe because of the dark times we are currently facing with Mr. Poetin in a dubious lead role. All eyes are on the Ukrainian people and the media show enough, no need to elaborate more. Emotions are hanging over our heads as dark clouds and range from fear to anger and worse. Emotions we seem not be able to control anymore. It’s more like another phrase out of the song…

People talking without speaking, people hearing without listening…

My lovely companion in life, Hermien, asked me to write something on her blog. It’s been 14 years now since we left Holland for a relatively short period, maximum one year. That did not completely work out like that and so we arrived back in the Netherlands almost 12 years later to enjoy our retirement. Now that appeared to be something of a dream which did not completely got fulfilled. As I had been asked to stay on board at times for ongoing projects, that indeed turned into boarding more than expected. I found myself back in Borneo, Mexico and Dubai and lately also in Sri Lanka for a short work visit in November 2021. Hermien in the meantime also did not sign up for retirement and kept contacts alive to support the persons in dire need of basics to survive. So while I went to Sri Lanka for work, I could also meet a few people to hand over money from HHH to some people we knew and were sure that it would be used carefully. Hermien wants to make sure that from every Euro donated, no single cent will be waisted.

HHH is 100% the activity of Hermien and I am just helping where I can. I had my own job in all the countries we lived where Hermien tried to support social activities. Every now and than I joined her for a visit to the slums or another of her social activities. Some of these locations I visited many times like a children home in Wattala, Sri Lanka. We got to know these children very well and they will remember us for a long time. During my stay in Colombo last November, I met a young man I knew well from the period he was a young teenager in that children home. That was almost 15 years ago. Some of these children are now married and have children of their own and they are doing well, not in the least due to the period they stayed in that very well managed children home where they learned a lot about how to live a decent and healthy life. Hermien is still in contact with a few of them.

As I am writing this somewhere in April, Sri Lanka is going through a very tough time. I recall working in Sri Lanka the first time somewhere 2000. Road blocks were common and to enter the Power Station where I worked I had to pass a blockade at gunpoint. At that time Sri Lanka was ruled by a lady, Mrs Chandrika Bandaranaike Kumaratunga. At that time there was already a lot of troubles between the Singalese majority (rulers of the country) and the Tamil minority. It would take to far to go into detail in this ugly part of history, but it stamped a large part of the history of the country. This lady tried in the beginning to setup a peace with the Tamils but that failed and at a certain moment she almost fell victim to a assasination attempt by the Tamil Tigers. After her Mr. Ranil Wickremesinghe tried to take control and talks were held in Oslo to setup a peace to end the ongoing civil war. This did not end very well however and Mrs. Kumaratunga took the wheel again as president in 2004 and another, now (in)famous person came in sight as Prime Minister, Mr. Mahinda Rajapakse. That was the same PM during the period Hermien and me arrived in Colombo to live there for a period of 3 years, starting 2008. The war was in full swing with many suicide bombers creating havoc in the city of Colombo. I could say I escaped a drama as a bom blast occurred at a place I just passed an hour or so earlier. The blast was so intense that people were blown out of their car. I am not sure if we still would have the guts to stay there as we did then. At one point in time Hermien and I were held at gunpoint as the PM passed by in his car surrounded by jeeps that showed gun barrels out of each window, ready to fire at any suspect.

Looking to the news at this moment I would not feel safe in that country if I was part of that family. The country stands on the edge of the abyss and maybe already a little further. Years of mismanagement and corruption, not in the least the involvement of the Chinese. My colleagues and me talked about this a lot at that time and without knowing much of governing of a country, we sensed that things were absolutely going down the drain and we appeared very right at this moment.

Thing however is that the people at the bottom of the society bear the brunt. I spoke with people that were part of the middle class (or better) and even they told me things were getting tough considering the price of livelihood. While I was driving to the Power Station I saw the price of groceries like simple beans for Rs 100. I recall that was the price long ago for 1 kg, but I saw this price for 1/4 kg.

But that was November. At this moment, the prices of dhal, rice, tomatoes and beans are so high that it becomes out of reach for many people as is the price of cooking gas (if available anyway). This is the story at this moment. Even the middle class is now struggling to survive, but the ones at the bottom of the society are the ones still suffering the most. Hermien is kept up to date by her friend, Maureen who is currently back in the UK. The stories she hears are very bad. Hermien is doing what she can by still donating money to simply buy food for people to survive in hope for better times.

We left Sri Lanka in 2011 to start a new chapter in Bangalore, India. A country I knew already rather well as I had worked there already many years, just as in neighboring countries as Pakistan and Bangladesh. My first experience in India was in 1975 when I arrived with the Ms. Bovenkerk in Bombay as ships engineer. The exhaust manifold was a part that needed cleaning every now and than. This was a terrible job as you had to crawl into the pipe of 1.5 meter in diameter to scrape the soot of the wall. This soot is also creeping in your skin and it took weeks to get it washed of.

In Bombay however we saw a guy entering the engine room with behind him a bunch of maybe 10 children like mother duck with her children. These children were small and disappeared in the exhaust gas duct with towels, scrapers and buckets. We were somewhat shocked as this type of child labor would not be allowed in any decent country, but not in India (now almost 50 years later, still not uncommon unfortunately). The cook was ordered to prepare meals with lots of rice, meat and vegetables. When the children came out of the engine room, they looked like coal miners. We took them outside and gave them soap and hot water to try to get the most off and fortunately they looked reasonable again after half an hour of scrubbing with soap. After that we put them on deck for their well deserved rich meal and as much cola as they liked.

As I said, while we lived in India we got to see a lot of this practice still around us. Child labor is officially banned in India, but a lot of entrepreneurs seem not to know that. There are organizations that try to get the children and also older people out of the misery of life in the slums. India is a developing country and this always takes time, much time. But also one step at the time leads somewhere.

Hermien wrote a lot about these organizations as ProVision Asia and Yuvalok. I will not add more to what she already elaborated about. We came to know the people behind the organizations very well and also the people working there. All of them very much driven by one goal only, raise the standard of those who are neglected by the society. It is good to read about what is happening down there, but to see the life in the slums with your own eyes is quite different. You mostly see laughing children and also older people with a smile on their face, but you only have to dig a fraction deeper to see there is not much to laugh about.

Poverty leads to use of drugs and alcohol which leads to abuse. Many women are left alone with their children or have to cope with a husband using all what they earn for alcohol or drugs. We often wonder why they have so many children while they cannot afford that. Thing is that we are not aware of their culture and maybe they should indeed change that, but there is something behind it still. We have our social network and support from the government in the form of a pension. That is a bit different in those countries where the support of the government is just to much to die, to little to live. Children are a form of future income as it is expected they will care for their parents. Thing is that doesn’t work like that anymore, but to change this pattern is going to be a long shot. Long way to go, but you have to start somewhere and that is what these organizations do. Just start, don’t give up on them.

Hermien spoke a lot about ProVisionAsia (PVA) an organization taking care of children and older people having to cope with a handicap (not disabled but differentially abled they say ;-). A beautiful organization doing so much good. Currently busy with setting up the teams for the great Bangalore 10K. This is a running event where thousands of people enjoy a 10 kilometer run through the city. PVA is part of the special group for wheelchairs. They join with mostly some 50 wheelchairs pushed by volunteers. Always the event of the year for many people who would normally live their live hidden in a slum somewhere.

Another of these organizations is Yuvalok Foundation. They are pulling the children out of the slums who would normally not go to school. And we all know that to get out of that downward spiraling, education is the primary requirement. “Investing in Lives” is their credo. Helping those who are at the end of the line to get anything to survive. Yuvalok takes care of thousands of slum children to provide them with proper education and healthy meals. Giving love to these children is the prime target of the helpers and teachers. Teachers themselves are educated and trained by the organization. Integrity and compassion is the first and utmost requirement of being a Yuvalok teacher.

Just a few months ago, Sam Rajshekhar and Shobha Louis, both at the head of Yuvalok, walked into a part of Bangalore, Hegde Nagar. In Bangalore live around 4 million migrant (construction) workers of which a lot are out of a job since the Corona story. These families are now trying to survive doing all kind of jobs undoubtedly earning a few bucks a day only. Walking through Hegde Nagar, they were immediately surrounded by children not going to school at all. Without wasting time a space was found to start a school for at that time 28 children with the prospect of growing to 50. A playground was installed with some facilities for the younger children. Education and provision of healthy meals has started already. A beautiful new step where children are being provided with the chance to get out of the misery. Even some parents wanted to escape illiteracy and opted for getting lessons in reading and writing.

Beautiful initiatives worthy of all HHH support.

Kindest regards,

Dik van der Linden

Finally, I Hermien, like to tell you that we were able to donate 1000 euro for Yuvalok for the new project they started. For the less fortunate in Colombo we donated 750 euro to buy foodparcels. Maureen’s family will take care!!! I know for sure that people will be very happy to receive a food package!!!

With love,

Hermien